İnsanın İçinde Neden Korku Olur? Sürekli Korkuyorum Ne Yapmalıyım?
İnsan doğduğu andan itibaren başlar korkmaya önce bildiklerinden korkar bir bebek, elini sobaya değdirir yaktığı için korkar, güle dokunmak ister eline diken batar ve gülden korkar. Psikolojisi henüz şekillenen bir bebek yetişkin insanlara nazaran bilmediklerinden korkamaz çünkü, öğrenmek ister, insanın doğasında olduğu için ister, öğrenmeye aç olduğu için ister, bilinçaltı ona bilmediği şeylerin canını acıtacağı gerçeğini kabul ettirene kadar öğrenmek ister.
Bilmediği şeyi öğrenmenin canını acıtacağını henüz kabullenen birisi artık kendi başına öğrenmekten de korkar. ‘Ne verilirse onu öğreneyim’ şeklinde yaşar, yaşamak zorunda kalır. Tam da bu yüzden travmalarının şekilleneceği yaşa gelir insan, bir dengesi olmayan yaşa, bir taraftan hayatının kontrolünde olduğunu sandığı bir taraftan da asla kontrolde tutamadığı bu yüzden de verdiği kararlar için kendini dışlayacağı, sevmeyeceği, sorgulayacağı yaşa.
Psikolojisi ve bilinçaltı şekillenmeye başladığı yıllarda hata yapan bi çocuk o hatanın bedelini omuzunda koca bir yük ile öder. Aslında kendi suçu olmayan bir olaydan suç çıkarır, kendisini yargılar, hükmünü verir ve razı olur o cezaya. Büyümeye başlamıştır çünkü artık, kararları kendi verebiliyordur ama kendisini kötü karara iten şeyin ne olduğunu fark etmez. Kimisi bundan kaygı duyar kimisi kabullenip ya suçlu şekilde yaşar ya da suçu kabullenmiş bir şekilde.
İnsan en çok hata yaptığı evreye bu yüzden gelir, ergenlik evresi bu yüzden en çok hata yapılan yerdir, her şeyin farkındadır insan orda ama hiçbir şeyi bilmiyordur bu yüzden de bilmediklerinin farkındalıkları arasında ezilip gidiyordur.
‘Ne yapılabilir ki buna’ diyenler olacaktır kesinlikle. ‘Ne yapılmaz’ sorusunu sormak gelmez çünkü aklımıza, bi vakayı sondan incelemeye başlayıp ümitlerin bittiği yerde ‘ne yapılabilir’ demek en kolayıdır çünkü. İnsan bebekken sevgiden mahrum bırakılmaz, büyümeye başladığında yalnız bırakılmaz. Acı çekmesi gerekiyorsa olgunlaşması için çekmelidir lakin o acıdan çıkaracağı dersi anlaması için çabalanır ‘biz de bu yollardan geçtik’ denmez, denemez.
Küçükken ektiğimiz tohumları biz sular biz büyütürüz, biz bakarız bizim sorumluluğumuzdur çünkü. Önce dikilen gülü soldurup sonra gençlik nereye gidiyor denmez.
